‘’Mevrouw mag ik er even langs? Oh sorry u bent een meneer.’’ lachen ze ongemakkelijk waarop ik zeg ‘’Oh tegen mij mag je alles zeggen hoor.’’ Door deze laatste zin worden mensen nog ongemakkelijker en kijken ze je aan alsof je rechtstreeks uit het freakshow circus stapt. Het heeft voor mij ook lang geduurd voordat ik me eindelijk kon vinden in een term die op mij van toepassing is: ik ben genderqueer.
Maar genderqueer wat is dit nu precies? Eigenlijk is het heel erg simpel. Je voelt je geen man, je voelt je geen vrouw, maar je zit wel in het juiste lichaam. Toch is dit voor vele mensen niet te bevatten. Al van kleins af aan voelde ik me niet thuis in de hokjes man of vrouw. Ik wou niet kiezen maar toch moet dat van de maatschappij waarin we leven. Als kind wordt je al geleerd dat jij je moet gedragen aan de hand van je geslachtsdeel. Je kan niet met Barbies spelen want dat is voor meisjes, auto’s zijn voor jongens en als je een leuke T-shirt print ziet maar het hangt op de andere kledingafdeling dan mag jij dit niet aan. En aangezien ik ben geboren met een piemel (en volgens de norm dus een man ben) wordt ik ook geacht me hierna te gedragen.
Lang haar? Nee. Mooie grote sieraden? Nee. Make-up op? Nee!
Tot na mijn middelbare schooltijd dacht ik dat je twee keuzes had: of je bent man of je bent vrouw. Daar moet je tussen kiezen en meer keuzes zijn er niet. Na het zien van de eerste aflevering Rupaul’sDrag Race in 2009 zag ik dat er veel meer was dan deze twee hokjes. Er ging een wereld voor mij open. Voor het eerst voelde ik me erkend. In deze show werd er openlijk gesproken over genderdiversiteit en de vele opties die de wereld te bieden heeft. Want waarom zou je altijd voor koffie gaan als er ook cappuccino bestaat?
Toch levert het uiten van je queer zijn veel weerstand van de maatschappij. Mensen raken verward, ontregeld en ongemakkelijk. Nu zie ik er ook best opvallend uit als je uitgaat van de ‘’standaard man’’. Ik heb lang blond haar, draag graag bont (wel faux-fur hoor) en heb het liefst aan elke vinger een grote blinkende diamant zitten. Veel vrouwelijke aspecten die ik in mijn dagelijkse look stop. Toch kan je aan mij heel goed zien dat ik ook een man ben. Ik heb regelmatig een kleine baardgroei, loop op mannen schoenen en heb geen make-up op in het dagelijkse leven. En dit is nu precies waar bij (sommige) mensen de kronkel komt. Is het nu een man of vrouw? Zou ze in transitie zitten? Ze wil vast vrouw zijn!
En begrijp mij niet verkeerd. Ik voel me er absoluut niet ongemakkelijk bij hoe jij mij wilt aanspreken. Man, vrouw, hij, zij, het of anders ik luister er allemaal naar. Datgene waar het mij vaak in knelt is de onwetendheid. Mensen weten vaak nog steeds niet dat er meer bestaat dan alleen man of vrouw. Ook snappen ze niet dat mensen hier geen keus in willen maken omdat zij zichzelf wel man of vrouw voelen. En dit is nu precies waar het om gaat.
Laten we als voorbeeld even een heteroseksuele man van rond de 30 nemen. Hij bevindt zich in een mannelijk lichaam, voelt zich hier erg comfortabel mee en kan zich heel goed identificeren in de ‘’indicaties’’ die wij als maatschappij bij zijn man zijn verwachten. Dit is goed, dit steunen we en dit accepteren we. En dan nemen we nu even het voorbeeld van een genderqueer persoon van diezelfde leeftijd, 30 jaar. Hij bevindt zich in een mannelijk lichaam, voelt zich er erg comfortabel mee en kan zich heel goed identificeren in de ‘’indicaties’’ die wij als maatschappij bij zowel man als vrouw verwachten. Dit is goed maar toch vinden we dit erg ongemakkelijk en lastig.
Als je de alinea hierboven leest zie je dat er eigenlijk helemaal geen verschil is tussen deze twee personen van 30. Ze zijn namelijk allebei comfortabel met wie ze zijn en bovenal allebei mensen. Blijf wie je bent en als je niet blij bent wordt wie je wil zijn. Het leven is namelijk veel te kort om je bezig te houden met hoe je volgens anderen moet leven.