De wereld van de missverkiezingen staat natuurlijk haaks tegenover de wereld van feminisme. In een missverkiezing gaat het (tot 1970) vooral om de uiterlijke schoonheid van een vrouw. Geen wereldvrede speech en geen politiek beladen onderwerpen. Gewoon vrouwen van over de hele wereld lachend in een badpak. Een beeld wat de meeste feministen verafschuwen.
Nu was de Miss World verkiezing in 1970 een editie voor in de boeken. Deze editie werd maar liefst het podium voor twee politiek-maatschappelijke rellen. Aan de ene kant de feministen die fel demonstreerden tegen de miss world ‘’vrouwen-vleeskeuring’’ en gelijke rechten voor vrouwen. Aan de andere kant de eerste donkere vrouw die gekroond werd tot Miss World. Reden genoeg voor een verfilming natuurlijk!
Credit: Getty - Contributor
In 1970 was de Miss World verkiezing nog een van de grootste shows op live televisie. 100 miljoen mensen zagen hoe de protesterende feministen bloembommen, rottend fruit en pamfletten op het podium gooiden. De eerste bloembom wordt gegooid wanneer de host van de show (Bob Hope) zijn eerste ingestudeerde seksistische grap uit zijn mouw schudt. Hij zegt: “I don’t want you to think I’m the kind of brute who doesn’t consider the feelings of women. I consider feeling women all the time.” Voor de dollamina-achtige vrouwenbeweging was de maat vol. Vrouwen moeten net zo vrij kunnen leven als mannen. Ze willen niet langer gezien worden als seksobjecten die alleen maar achter een aanrecht kunnen staan en het huis schoon kunnen houden. Ze willen gelijke rechten voor mannen en vrouwen. Ook willen ze hetzelfde loon krijgen als mannen in dezelfde functie. Iets wat helaas tot op de dag van vandaag nog steeds niet helemaal is gelukt.
Op het moment van de rellen is er een prachtig contrast gaande. Aan de ene kant staat de Engelse vrouwenbeweging onder leiding van Sally Alexander. Aan de andere kant staat Jennifer Hosten: een Canadese jonge zwarte vrouw die nog lang niet kan dromen van vrouwenrechten. Zij heeft haar eigen strijd voor gelijkheid in huidskleur. In de verfilming van deze gebeurtenis zit een prachtige scène waarin de dames elkaar ontmoeten. Jennifer (gespeeld door Gugu Mbatha-Raw) staat onverwachts tegenover Sally (gespeeld door Keira Knightley). Sally legt vervolgens aan Jennifer uit dat het niet om hun gaat maar juist op de manier hoe mannen op vrouwen neerkijken. Vervolgens legt Jennifer uit dat ze hoopt ooit alleen maar bezig te hoeven zijn met de gelijke rechten voor vrouwen en niet meer met gelijke rechten voor mensen met een donkere huidskleur. De scène heeft op mij een diepe indruk gemaakt omdat het goed de kracht weergeeft van twee protesterende vrouwen. Ondanks het feit dat de dames voor een ander doel strijden, zijn ze beide wel bezig met een gemeenschappelijk doel: Gelijkheid.
Credit: Tony McGrath — at Trafalgar Square.
Uiteindelijk zijn de protesterende vrouwen bruut opgepakt door de politie. Ze moesten ieder een nacht in de cel doorbrengen en een boete betalen van 1500 pond. Na aanleiding van de protesten werd de Woman Protest March georganiseerd. Ongeveer 4000 vrouwen, mannen en kinderen protesteerden om gelijke rechten voor vrouwen in London. Uiteindelijk zijn alle karakters goed terecht gekomen en een aantal zijn zelfs de politiek ingegaan om hun strijd voort te zetten. De film gebaseerd op deze historische gebeurtenissen (genaamd Misbehaviour) is nu te zien in de bioscoop.
Bron(nen):
En de film: Misbehaviour
Credit: Pathe UK