Er zijn veel mensen die de struggle van een coming out niet kunnen begrijpen. De angst dat een zin je hele leven kan veranderen. Op het moment dat de woorden uit je mond moeten komen besef je niet dat het eigenlijk alleen maar een positieve uitkomst kan bieden.
Ook ik heb de zin ‘’Ik moet jullie iets vertellen, ik ben bi’’ gebruikt. Het is namelijk makkelijker toe te geven dat je ook op jongens valt dan dat je alleen op jongens valt. Natuurlijk wist ik zelf ook wel dat ik homo was, maar de zin ‘’ik ben bi’’ voelde veel veiliger. In mijn omgeving is het niet gebruikelijk homoseksueel te zijn. Mijn gehele kinder en jeugdtijd waren er in mijn dorp geen openlijk homoseksuelen. Homoseksualiteit bestond voor mijn gevoel niet in het dorp waar ik opgroeide. Iedereen wist wel dat het er was maar niemand sprak erover of gaf het toe. Toch heb ik het geluk gehad dat ik mij nooit anders heb voorgedaan dan wie ik ben. Vanaf kleins af aan werd ik al uitgescholden voor homo of vonden ze mij meer een meisje. Tot mijn grote verbazing heb ik altijd de kracht gehad om mijzelf te blijven. Ik wilde op toneel, mezelf verkleden als Minnie Mouse en speelde het liefst dagen lang met mijn nicht met de Barbies. Ik was anders dan andere kinderen en dat vond ik goed. Thuis werd er niet gesproken over mijn ‘’anders zijn’’. Het werd niet erkend en het werd niet geweigerd. Ook typisch iets voor mijn dorp als je het mij vraagt. We praten er niet over. Tot je op een gegeven moment naar de middelbare school gaat. Dan kan je als jongen niet meer omgaan met meisjes, spelen met Barbies of jezelf zijn. Je gaat weg uit je veilige omgeving en krijgt veel invloeden van buitenaf. Als struggelende jongen wordt je dan snel bestempeld als mietje/watje/flikker/homo of wat voor verschrikkelijke termen ze dan ook konden vinden. Ondertussen was ik al stiekem aan het rotzooien en afspreken met jongens, maar dat mocht natuurlijk niemand weten. Ik was 13 en toen wist ik het eigenlijk zeker: ik val op mannen. Op dat moment gaan er honderden vragen door je heen: hoe ga ik dit vertellen? Is dit normaal? Kan ik me wel zo voelen? Zullen mensen zich voor mij gaan schamen? Is homo zijn een ziekte? Ben ik de enige die zich zo voelt? Al deze vragen blijven door je hoofd spoken maar uiteindelijk weet je wanneer je het moet vertellen. Het is een gevoel.
Ik trok de stoute schoenen aan en vertelde het aan mijn moeder. Mijn moeder reageerde met: dat wist ik toch al lang. Toch had ze het er moeilijk mee, dat zag ik. Ook bij haar gingen vast vele vragen door haarhoofd. Hoe moet dit nu verder? Hoe gaat mijn kind de wereld in? Gaat hij in elkaar geslagen worden? Hoe kan ik hem beschermen? Vragen waar ook zij geen antwoord op had. We besloten het samen nog tegen niemand anders te vertellen. Ik wilde dat nieten was te bang de confrontatie aan de te gaan met mijn vader en mijn oma. Mijn oma betekend alles voor me. Zij heeft mij levenslessen bijgebracht, ze heeft mij altijd mezelf laten zijn en een onvoorwaardelijke liefde gegeven die ik nooit meer van iemand anders zal ontvangen. Haar kwijt raken was mijn grootste nachtmerrie.
Ongeveer een jaar later besloot ik mama te vertellen dat ik naar oma ging om haar en papa tegelijkertijd te vertellen dat ik op mannen val. Oma zat op haar plek in de stoel waar ze altijd zat. Na wat drinken zei oma: ‘’Wat is er aan de hand? Je komt heel erg gespannen over.’’ Ik barstte in tranen uit en vertelde haar direct dat ik homo was (tegen haar durfde ik uiteindelijk wel het woord homo te gebruiken). Mijn blik ging naar de televisie omdat ik haar niet aan durfde te kijken. Ze stond op pakte me vast en zei: ‘’Mijn lieve schat, dat maakt toch helemaal niet uit en dat wist ik toch al lang’’. Er ging een golf van emoties door me heen. Blij, verdrietig, opgelucht en angst. Ik had deze dag namelijk tactisch uitgekozen. Op woensdag kwam mijn vader namelijk altijd bij oma koffie drinken. Zo kon ik twee vliegen in één klap slaan. Mijn vader is een echte stoere man. Werkt in de bouw, houdt van zijn club Feyenoord en heeft vele tatoeages. De angst was groot dat hij mij niet zou begrijpen en mij niet zou accepteren als homo. Ik legde mijn angst aan oma uit en ze begreep het. Tegelijk zei ze dat ik me niet moest laten leiden door angst en voor mijzelf moest kiezen. Ik heb maar een leven en die moest ik leven zoals ik dat wilde, niet zoals een ander het graag zou willen zien. Papa kwam binnen en ik kon het niet zeggen. Oma keek mij aan en zag dat ik het moeilijk had. Vervolgens zei ze: ‘’Joey wil je wat vertellen’’. Ik kon niet aan mijn stoere vader toegeven dat ik op mannen val en dus een mietje was. Hierdoor koos ik het veilige pad: ‘’Ik ben bi’’ klonk uit mijn mond. Het werd ijskoud en stil. Papa keek me aan en zei: ‘’Bi? Gadverdamme ‘’.
Ondanks dat ik de reactie verwacht had schrok ik toch. Ik besloot op te staan en weg te rennen. Deed mijn jas in de gang aan toen ik mijn oma mijn vader hoorde toespreken. ‘’Zolang jij die jongen niet accepteert ben je hier niet meer welkom’’. Ik hoorde papa aankomen dus ik pakte snel mijn jas, rende naar buiten en fietste als een gek naar huis. Papa haalde mij onderweg in en sprak de aankomende weken niet tegen me. Ook voor hem was dit nieuws schokkend en vooral anders dan hij gewend was. De weken erna waren niet makkelijk voor mij. Gelukkig was er nu een plek op de wereld waar ik 100% mezelf kon zijn: oma’s huis. Hier kon ik zeggen dat ik van Madonna hield, wou experimenteren met mode en stiekem verliefd was op Timor Steffens.
Uiteindelijk heelt de tijd alle wonden. Nu ben ik dragqueen, heb ik al 8 jaar een fantastische partner en een ontzettend goede (supportive) band met mijn moeder en vader. Geloof het of niet mijn vader komt nu zelfkijken naar mijn drag shows in een gaybar (wie had dat kunnen bedenken). Voor ouders is het ook niet altijd makkelijk. Ze zijn opgevoed op een bepaalde manier in een bepaalde tijd. Ook zijmoeten wennen aan het idee en dit is niet altijd negatief. Vaak maken ouders zich vooral zorgen om je toekomst en hoe de wereld op jou gaat reageren. Dit is alleen maar bescherming. Geef hierbij je ouders ook de kans jou opnieuw te leren kennen en jouw nieuwe wereld langzaam mee te ontdekken.
Een coming out is moeilijk, pijnlijk, angstig en hard. Maar het geeft je uiteindelijk alles waar je over kan dromen. Al lijkt het nog zo donker er komt licht aanhet einde van de tunnel. Mochten je familie en vrienden je niet steunen dan krijg je een nieuwe familie. Een familie van nieuwe vrienden, positieve invloeden en een leven waarin jij je niet hoeft te verstoppen. Jij bent zoals je bent en je bent perfect zo. Zet de stap and come out!