Op een gegeven moment was er geen ontkomen aan. De Grote C was en is nog steeds in het land en je kan eigenlijk wel zeggen dat het alles heeft overgenomen. Niet meer naar de bioscoop, het restaurant, mondkapjes op in de supermarkt, bijna geen rijdende treinen meer, kantoren gingen dicht, thuiswerken is de norm, sportclubs en verenigingen die hun deuren sluiten en bovenal; thuis blijven en zo weinig mogelijk de deur uit gaan. Iets wat een jaar geleden nog onmogelijk leek voor Nederland bleek toch mogelijk, namelijk een lockdown. Al die nieuwe maatregelen worden ook wel ‘het nieuwe normaal’ genoemd.
Hoewel dat nieuwe normaal in het dagelijkse leven heel veel veranderingen meebrengt zorgde het tijdens de lockdown ook voor een andere keuze die gemaakt moest worden. Want zoals eerder geschreven reden er bijna geen treinen meer en werd sowieso al het reizen ontmoedigd en afgeraden. Maar wat nou als je een relatie had alleen woonden jullie wel apart? Dan kwam de keuze; alleen of samen. Zouden jullie de lockdown (waarvan toen nog niet bekend was hoelang die zou duren) alleen doorbrengen op jullie eigen aparte plekje, of kozen jullie ervoor om samen te gaan wonen. Beide zouden een flinke relatietest zijn.
Mijn vriend en ik hebben ook voor die keuze gestaan; alleen of samen. We waren toen pas 4 maanden een stel maar toch waren we er al snel over uit dat we gingen voor samen en tijdelijk bij mijn ouders zouden inwonen. Waar overigens ook nog mijn broer en zus tijdens de lockdown zouden verblijven, dus het huis was best vol. Nou scheelt het dat we op het platteland wonen en dat er ruimte was om jezelf even terug te trekken. Toch bleef het een (relatie)test, want zouden we veel ruzie krijgen? Ons snel gaan irriteren aan elkaar? Of zou het goed gaan? Bleken we heel geschikt om veel op elkaars lip te zitten en samen te wonen? We zouden er tijdens het nieuwe normaal achter komen.
Die irritaties en ruzies kan je overigens voorkomen. Relatietherapeut Jean-Pierre van de Ven geeft aan dat dat mogelijk is door middel van goede communicatie. Iets wat sowieso een goede basis is voor elke relatie, maar tijdens het nieuwe normaal nog belangrijker werd. Zoals Jean-Pierre zei in Het Parool: “Het helpt om uit te spreken waar je behoefte aan hebt. Ga er niet van uit dat je wel weet wat de ander denkt en voelt, al ken je elkaar al jaren. De closeness-communication bias heet dat: als mensen op elkaars lip zitten, overschatten ze de mate waarin ze denken te weten wat er in de ander omgaat. Blijf daarnaar vragen en maak ruimte voor een goed gesprek. En luister. Zegt je partner dat hij of zij even met rust gelaten wil worden, doe dat dan ook.”. Duidelijke taal lijkt mij, en komt ook overeen met mijn motto; communication is key.
Maar even wat anders, waar ik dus al een partner had en ermee samen in lockdown ging waren er ook genoeg single mensen die alleen de lockdown in gingen. En daar had single Burt (27) niet zo veel zin in. Dus had hij een oproep online geplaatst met de vraag wie met hem 28 dagen in quarantaine wilde. Na veel reacties was er uiteindelijk een ‘winnaar’ uitgekomen, namelijk Beau (zie foto hieronder, Beau links, Burt rechts). Je zou het dus de langste eerste date ooit kunnen noemen. Nou, Beau met haar koffertje naar Burt en dan maar hopen dat er liefde ontstaat! Helaas is het niet helemaal gelukt. Na 9 dagen samen te hebben gewoond besloten ze er een punt achter te zetten omdat de vonk toch mistte. Jammer, maar het blijft natuurlijk wel een unieke ervaring voor hen en een bijzondere eerste date.
Bron: Youtube kanaal Lockdown Liefde
Terug naar het platteland. Eigenlijk vonden mijn vriend en ik onze weg samen best heel snel en gemakkelijk. Overdag was de keuken een soort kantoor geworden waar iedereen achter zijn of haar laptop zat. Einde middag kwam er dan vaak een glas wijn bij, gingen de laptops dicht en werd er gekletst of spelletjes gespeeld. Nog een wijntje, nog wat kletsen, nog een spelletje en dan naar bed en begon de volgende dag het riedeltje opnieuw. Dat nieuwe normaal ging ons prima af! Ook had hij zijn muziekspullen mee en moest ik af en toe een slechte serie kijken dus dan namen we even de tijd voor onszelf. In de weekenden, waar je niet de afleiding overdag had van je werk, ging het ook goed. Een muntje onze wandelroute laten bepalen in het bos, een stuk fietsen of kletsen op de veranda (weer met een wijntje natuurlijk). We waren bijna een ANWB koppel geworden, en daar waren we eigenlijk hartstikke content mee. Ik heb dus de mazzel gehad dat het allemaal zo goed verliep. Hoewel het niet alleen mazzel was, goede communicatie maakt echt alles beter. Voor ons was dus de relatietest wel geslaagd; samenwonen beviel ons erg goed en gelukkig lukte het ook nog eens.
Toch vond ik er een zure smaak aan zitten. Want ik was mij er van bewust dat er genoeg mensen waren die normaal gesproken al last van eenzaamheid hadden en nu waarschijnlijk nog meer. Denk bijvoorbeeld aan alle ouderen in een verzorgingstehuis waar geen bezoek mocht komen. Of studenten die geen andere plek hadden om te verblijven dus alleen in hun studentenkamer zaten. Eenzaamheid kan naar en slopend zijn en dat is iets waar we rekening mee moeten houden. Op dit moment gaat het weer slecht met de besmettingcijfers en komt er misschien wel een tweede lockdown. Mijn vriend en ik hebben het er al over gehad dat wij dan weer gaan samenwonen en daar hebben we geluk mee. Helaas heeft niet iedereen dat geluk. Dus aan iedereen die dit leest; denk ook aan de mensen die alleen zijn en blijven. Bel je opa, oma, oom, tante, vader, moeder, vriend, vriendin, pastoor, buurman, postbezorger, tandarts of wie dan ook wat vaker en vraag hoe het met ze gaat. Want als we de slogan ‘samen komen we er doorheen’ blijven gebruiken, laten we er dan voor zorgen dat ook iedereen een ‘samen’ heeft.
Bron(nen):
Comments